Dakken

Tussen de buien door is het soms ineens een 'dakdag'.
Een dag waarop er pannen heen en weer worden gesleept, balken worden vervangen, folie en panlatten worden aangebracht.
Soms komen er lieve vrienden en familieleden een weekendje 'dakken' in ruil voor warm voedsel en koud bier.
Maar meestal staat Onno op eenzame hoogte de acrobaat uit te hangen (ik heb al hoogtevrees als ik te diep in een glas kijk)
Ons dak, ook wel 'liefdevol' Vergiet genoemd, wordt zo, als de weergoden ons gunstig gezind zijn, steeds een beetje meer waterdicht.

Herfst

Er zijn momenten dat het niet meevalt voor ons (met centrale verwarming verwende) Westerlingen.

Het waait en regent hier nét iets harder. De kou komt nét iets heftiger aan op zo'n open vlakte. 

Zeker na een paar dagen verwend te zijn geweest met warmte en lekker eten in het huis van m'n moedertje in Leiden valt het niet mee hier weer aan de kou te wennen.

En de winter is nog niet eens begonnen!

Maar dan trekt moeder Natuur op een ochtend alles uit de kast en schildert dit uitzicht:

En als je dan, gewapend met dik vest, geitenwollen sokken, sjaal en wanten, met de honden door het bos wandelt lijkt het ineens wel weer mee te vallen met de ellende

Zondag

Als er dan toch een natuurgebied voor je deur ligt kun je net zo goed het hele gevolg mobiliseren en aan de wandel.

Prima zondagse activiteit en daarna: Voor de kachel. Ja, we hebben een kachel!

Bizar hoe zo iets 'gewoons' ineens zo bijzonder kan zijn.

Sinds vorige week hebben we een houtkachel en de eerste vlammetjes in het ding waren reden voor een klein feestje.

We zijn begonnen!

Het is nu ruim een jaar geleden dat we onze boerderij kochten.
Inmiddels heeft de grote volksverhuizing plaatsgevonden.
De kinderen zijn begonnen op hun nieuwe scholen, er staat een stacaravan op ons erf waar we warm en droog kunnen koken en slapen en stukje bij beetje beginnen we onze draai te vinden.
Alles gaat in kleine stapjes met af en toe een stap achteruit door bijvoorbeeld een flinke herfststorm.
Maar we zijn begonnen!